آشنایی با نمایشگرها :

همانطور که می دانید نمایشگرها از جنبه های مختلفی مورد بررسی قرار می گیرند، از ابعاد آن ها گرفته تا تعداد پیکسل های صفحه، میزان برق مصرفی، تکنولوژی عملکرد، دمای صفحه نمایش و غیره و غیره ...

در این مقاله دو پارامتر با اهمیت نمایشگرها را مورد بررسی قرار می دهیم. لازم به ذکر است که به دلیل گستردگی مبحث پرداختن به تمامی ویژگی های نمایشگرها و شرح و بسط آن ها در این مقال نمی گنجد.

تکنولوژی مورد استفاده در نمایشگرها :

از آنجا که کلمه نمایشگر دایره وسیعی را در برمی گیرد اعم از نمایشگرهای ساعت های دیجیتالی و تابلو برق های استادیوم و .... به منظور محدود نمودن موضوع بحث به توضیح نمایشگرهای تلویزیون و مانیتورها می پردازیم:

1- نسل اولیه نمایشگرهای CRT (Cathode Ray Tube)

در نمایشگرهای CRT از تفنگ الکترونی برای پرتاب الکترون ها به صفحه ای فوتوسفری و تشکیل تصویر استفاده می شد. این تکنولوژی در سال 1922 با ظهور خود منجر به پیدایش تلویزیون های سیاه و سفید شد و با پیشرفت آن در 1954 تلویزیون های رنگی CRT را پدید آورد. این نسل از نمایشگرها معایبی داشت که فیزیکدانان را بر آن داشت تا به دنبال بهبود ارتقا کیفی نمایشگر ها باشند. از آن جمله می توان موارد زیر را نام برد:

1-    ساتع کردن امواج الکترومغناطیسی

2-  فشار به چشم و موجب ضعیف شدن چشم ها

3- بزرگ و سنگین بودن نمایشگر ها

2- نمایشگر های LCD (Liquid Crystal Display)

در این نمایشگرها برای تشکیل تصویر از کریستال های مایع استفاده شده بود! کریستال مایع ! این ترکیب دارای پارادوکس حقیقت دارد و موجب تشکیل تصاویر با کیفیت چند برابری تکنولوژی قبلی شده است. همانطور که از نام کریستال مشخص است ما انتظار روبرو شدن با ماده ای جامد را داریم اما حضور کلمه مایع پس از کریستال سوال برانگیز است.کریستال های مایع حالتی بین جامد و مایع دارند و به همین جهت به این اسم خوانده می شوند. کریستال مایع بین دو بازتابنده قرار داده می شود و با تاباندن نور از پشت با درجات متفاوت و پدیده شکست نور تصویر تشکیل می شود. میزان نور تابیده شده با استفاده از جریان الکتریکی کنترل می شود. حضور LCD ها در سال 1986  گامی بزرگ در عرصه تکنولوژی نمایشگرها به حساب می آید.

3- PDP (Plasma Display Panel)

نمایشگرهای پلاسما در زمان ظهور خود در سال 1995 غوغایی در عرصه نمایشگرها با ابعاد بزرگ تر از 30 اینچ برپا کرد. در این نمایشگرها از گازهای یونیزه که به صورت الکتریکی شارژ شده اند برای ایجاد تصویر استفاده میشد. هزاران سلول گازی بین دو صفحه ی شیشه ای قرار داده می شد و با استفاده از الکترودها جریان برق به گازها انتقال می یافت تا نورانی شده و میدرخشیدند و منجر به ایجاد تصویر می شدند.

با توجه به این امر که گاز انرژی و گرمای زیادی برای رسیدن به درخشندگی نیاز داشت این نمایشگرها همیشه دمای بالایی داشتند.

4-  LED (Light Emitting Diode)

این تکنولوژی در سال 2005 ظهور کرد و در آن از دیودهای منعکس کننده نور برای نمایش تصاویر استفاده می شد.در واقع LED ها همان LCD ها هستند با این تفاوت که برای بدست آوردن نور پس زمینه به جای مواد فلوئورسنت از دیودها استفاده می کنند. LED ها از کنار هم قرار گرفتن هزاران دیود با آرایش های مختلف و متناسب با اندازه نمایشگر تشکیل شده اند و این امر اجازه گسترش زاویه دید را فراهم می نماید.

همواره این سوال مطرح است که چه تفاوتی میان LCD و LED وجود دارد. مقایسه بین نمایشگر LED و LCD معمولی در موارد مشخص به شرح زیر است:
-تصویر در LED بسیار روشنتر است و کنتراست بسیار بهتری دارد و نقاط سیاه در آن عمیق ترند.
-با سیستم نوردهی Edge-LED ضخامت آنها بسیار کم است، بطوریکه LED های موجود در بازار کمی بیش از 25 میلیمتر هستند!
-آنها برق بسیار کمتری مصرف می کنند. در مقایسه بین LED و LCD هم سایز، مصرف برقشان 40 درصد کمتر است.
-طیف رنگ در آنها وسیع تر است بخصوص وقتی از تکنولوژی نوردهی RGB-LED استفاده شده باشد.
-فرکانس تغییر تصویر در آنها بالاتر است.
-آلودگی محیط زیستی کمتری دارند.  

5-DLP (Digital Light Processing)

DLP ها در سال 1987 ظهور کردند. هدف از ورود این دستگاه ها در واقع اجازه دادن به کاربر برای داشتن تصاویر با اندازه دلخواه و فارغ از قاب نمایشگر ولی با کیفیت و رزولوشن بسیار بالا بود. DLP ها سینماهای خانوادگی بودند که کاربر خود می توانست اندازه نمایشگر مورد نظر خود را تنظیم نماید.

6- OLED (Organic Light Emiting Diode)

برای ایجاد یک تصویر در تلویزیون تنها نیاز به نورهای قرمز، سبز و آبی دارید. OLEDها در واقع با عبور جریان الکتریسیته از موادی که این رنگ‌ها را تولید می کنند، کار می کنند. هیچ تکنولوژی تلویزیون دیگری این طور مستقیم نور را به وجود نمی آورد. LCD از فیلتر رنگ و مایع کریستالی بر روی نور پس زمینه بهره می‌برد و پلاسما نیز از نور ماوراء بنفش تولید شده توسط بسته‌های گازی که فسفرهای رنگی قرمز، آبی و سبز را تحریک می‌کنند، بهره می‌برد. مهم‌ترین برتری OLEDها آن است که هر پیکسل بصورت مستقیم نور ساتع می‌کند؛ این در حالی است که در پنل‌های LCD نور پس‌زمینه‌ی توسط لامپ‌های LED یا فلورستنت تامین می‌شود.

تلویزیون‌های OLED نازک‌تر، سبک‌تر و مناسب‌تر بوده و عملکردی بهتر نسبت به تکنولوژی‌های دیگر تلویزیون‌ها دارند. هر پیکسل با خاموش شدن می‌تواند مشکی مطلق را به وجود آورد که این یکی از خصوصیات منحصر به فرد OLED است که موجب ایجاد وضوح تصویر استثنایی می‌شود. دلیل این موضوع نیز آن است که هر پیکسل بصورت مستقل هدایت می‌شود و به راحتی می‌تواند خاموش شود؛ اما در LCD ها نور تک تک پیکسل‌ها قابل کنترل نیست و در واقع حوزه‌ای شامل چند پیکسل کنترل می‌شوند.

در فناوری OLED به دلیل اینکه نیازی به نور پس زمینه نیست، ضخامت پنل به شدت کاهش می‌یابد و شاهد تلویزیون‌های ۴ تا ۷ میلی‌متری مبتنی بر این فناوری هستیم که بسیار هم سبک هستند.

در پایان اظهار میدارم که مبحث نمایشگرها از گستردگی ویژه ای برخوردار بوده و جذابیت آن به حدی است که پرداختن در این مقاله تنها مقدمه ای بر آنچه در درون صفحات نمایش می گذرد می باشد.